Müəllim olmaq.... Şərəfdir. Uca, böyük bir arzudur müəllim olmaq. Hər hansı bir peşəni sadəcə sevməyə bənzəmir. Müəllim olmaq özündə bu peşəyə bağlılıq yaradır. Həm də elə belə yox. Özünü unudacaq qədər. Bütün acılarını, kədərini, həyatın çiyninə yüklədiyi yükləri, qayğıları dərs dediyin sinfin qapısından, məktəbin qapısından çöldə qoyacaq qədər. Müəllim olmaq damarda axan qana bənzəyir. Dursa duracaq həyat. Müəllim olmaq  bütün çətinliyinə, ağırlığına baxmayaraq arzulmaqdır bu peşəni. Deyirlər insan peşəsini 3 halda sevir. 1-peşə ona uğur gətirəndə, 2-bu peşədə xoşbəxt  olanda, 3-yüksək maaş aldıqda. Ancaq müəllimlikdə heç də belə deyil. Əməkhaqqının az olması, ürəyinin sınması, insanların bu peşəyə bir mənalı olmayan münasibəti azaltmır bu peşəyə sevgini...Daha çox, daha çox....Sanki bu peşəyə aclıq yaranmış kimi....istəməkdir müəllim olmaq. Dənizə bənzəyir müəllim olmaq....bəzən sakit....bəzən coşğun.....Yağışa bənzəyir müəllim olmaq...susuzluqdan cadar cadar olmuş torpağa yağan yağışa....ya elə bəlkə torpağın özünə?Uca bir dağa bənzəyir müəllim olmaq....dırmanırsan, dırmanırsan, çətindir, bəzən gücümüz tükənir. Amma yenə çəkinmirik....Arzudur, istəkdir müəllim olmaq....Uşaqların məktəb koridorundakı tappıltılarını, ayaq səslərini eşitmək istəyi, gözlərində daim ucalmaq, sevilmək arzusudur müəllim olmaq. Yorulmaqdır, hər şeydən uzaqlaşacaq qədər yorulmaq. Məktəbdə tətili, tətildə məktəbi arzulamaqdır. Bütün bunlar üçün darıxmaqdır müəllim olmaq....Tez qocalmaqdır, yaşlanmaqdır. Amma bir şey həqiqətdir ki,  eynəyini nurunu itirmiş gözlərinə taxanda, əlini ağarmış saçalarına çəkəndə, döyüntüsü zəifləmiş ürəyində yaşayan vicdanına nəzər salanda şagirdlərinin hardasa uzaq yaddaşlarında yaşatdıqları sevgiyə, hörmətə sahib olmaqdır-müəllim olmaq.